Roeping? Wie riep er dan?

Als kind herinner ik mij dat gevoel in mijn buik. Toen wij zingend van geluk over het feit dat mama beter zou worden door de gangen van het ziekenhuis liepen. Ik bedoel met wij niet wij de majesteit, maar het meervoud van mijzelf, mijn identieke tweelinghelft en ik. Wij waren 7 jaar, onze moeder en onze lievelingsoom lagen in het ziekenhuis. Oom Rinus zou het pand via de koude gang verlaten richting begraafplaats. Maar onze moeder van 29 zou genezen en haar leven hervatten.

Wegwijzers 

Het bepaalde mijn loopbaankeuze. Ik werd zuster: één die nog lang zou weten waar het ooit begon. Met verve en met open hart heb ik ervan genoten. Van het zorgen voor anderen. Het was een rouwproces toen ik 17 jaar later mijn witte pak in de willigen moest hangen. Gevolg van een burn-out na 14 jaar Acute Hulp en een poosje ambulance. Iets wat jou geroepen heeft, kost echt moeite om los te laten. Mijn waarheid is dat je als verpleegkundige de namen van wie je liefdevol hebt geholpen nog in je hart bewaart. Jouw patiënten die het leven lieten. De man met longkanker die vader was van een tweeling. De Indische dame die ik hele nachten bijstond met verhalen om haar af te leiden van de jeuk die ze ervoer door haar terminale leverkanker. Ze was dol op fresia’s. In mijn hoofd ruik in de combinatie van die bloemen met het mentholgeurtje van de poeder waar ik haar rug mee insmeerde. 

Roepen of geroepen worden? 

Het afleggen van mijn identiteit als verpleegkundige is maar gedeeltelijk gelukt. Maar ik heb mij wel laten vinden door een volgende ‘roeper.’ Mijn opleider aan het instituut in Groningen heeft het over de emergente toekomst. De bedoeling die jou komt halen. Datgene waar je op een onbewust niveau al lang JA tegen hebt gezegd. Waar je plankenkoorts van krijgt, maar waarvan je weet: er is geen ontkomen aan. Ik heb dit te doen! De stille hints vanuit je omgeving. De opdrachtgevers waar je niet per se naar op zoek bent geweest, maar die in jou de oplossing zien voor hun probleem. Het ondernemerschap dat er al was voor ik ooit was ingeschreven bij de KvK. 

Wanneer dan? 

Bij leven en liefdes is er roeping. Een roep tot erkennen wat je te doen staat voor het grotere geheel. De roep van de kinderen op zoek naar een schoot. Van een mens die zich door jou zo fijn gehoord voelt, of met wie je een stukje mee wilt lopen als gids. De momenten dat je kippenvel krijgt, de tijd vervaagt en alles op zijn plaats valt. Als een soort van puzzel. De keuzes die je in je hart al voelt, maar waarvan je de vorm nog niet hebt gevonden. Elk leven heeft een thema, niets dat jou komt roepen is voor niets. Alles doet er toe. In de stilte, in je dromen. Signalen lezen, en meebewegen. Elk leven heeft een thema. Zo kan het zo maar zijn dat je omkijkt en ziet. In mij is een Verpleegkundige, Adviseur, Interim-leidinggevende, Systemisch Opsteller, Teamcoach, Auteur, Ondernemer.   

Trudy Hommel, interim manager