Ontdooi jij al?
Als interimmer in de rol als coach werk ik met teams in de (ouderen)zorg. Hoe hou je je werk in 's hemelsnaam vol als alles maar in beweging blijft? Of juist met horten en stoten toch weer tot stilstand lijkt te komen? Het lijkt een hopeloze missie op een boot die moet blijven varen en waar zoveel sprake is van afhankelijkheid. Hoe dan? Waar hou je balans?
Dat is de vraag waar volgens mij maar één antwoord op is, en dat is terug naar jezelf. Jezelf blijven afvragen wat JIJ als mens en in je rol nodig hebt om door te kunnen gaan. Kun je door gaan, wil je doorgaan? En voor wie dan?
DNA van offeren
In het DNA van professionals die zorgen, zit een natuurlijke beweging die gaat over jezelf offeren. Je beweegt in het eerste contact al richting degene die jouw zorg nodig heeft. Je schuift jezelf opzij om te leveren aan die ander, net zoals al de voorgangers hebben gedaan, de nonnen en paters van weleer, Florence Nightingale.
De vraag is: kun je loskomen van die voetstappen en eerst voelen of je zelf een volle beker hebt. Een beker waaruit jezelf mag drinken, voordat je jezelf inzet voor een ander.
Handvat en uitreiking
Het helpt als je steeds opnieuw het contact opzoekt met jezelf en je collega's. Voelen hoe het gaat met jezelf, en met het grotere geheel waarvan je deel uitmaakt. Dat veld van zorg waar zoveel van gevraagd is en dat door de jaren heen een bewustwording doorgemaakt heeft. Hoe bewust ben je zelf?
Durf je hardop te zeggen wat jij nodig hebt in je rol en als mens? En heb jij NEE in je woordenboek staan? Komt het je strot uit?
Vinger opsteken
Steek jij je vinger op als je weet wat je nodig hebt? En ook als je op weg bent naar het antwoord op die vraag?
Luisterend oor? Weten waar je eigen grenzen liggen?
Ik zie zorgprofessionals ploeteren en langzaam ontwaken. Weten wat ze niet meer willen, en tijd nemen om te kijken wat wel voor hen werkt.
En ze ontroeren me.
Kracht van het geheel
Als het geheel aan het ontwaken is en zich verhoudt tot de vraag wat is nodig, dan ontstaat er kracht. Erkennen van wat wel en niet meer werkt, geeft kracht. Voelen waar je bij hoort en wat je te doen hebt ook.
In de kracht van het geheel is liefde, verdwijnt oordeel. Ontstaat besef van de werkelijkheid en besef vanwaar je regie kunt nemen. Vanuit die plek in gezamenlijkheid voltooit zich een proces van klaagmuur naar hernieuwde vitaliteit. Ik hou er van!
Trudy Hommel, interim manager
