Hybride in een hokje

Daar zit ik dan, weggestopt in een stiltehokje in een kantoortuin bij een opdrachtgever, wachtend op een overleg. Waar tot voor kort weinig mensen op locatie waren en het merendeel vanuit thuis werkte, is het nu ‘lekker gezellig om elkaar weer te zien’.

Eerlijk gezegd, ik vind het wennen. Wennen aan fysieke bijeenkomsten, wennen aan het vele reizen, wennen aan de tijd die daarmee wegglijdt. Maar ook bijzonder hoe snel we van het voornemen afstappen om hybride te (blijven) werken: thuis als het kan, op locatie als het perse moet. Bij veel opdrachtgevers moet ik aangeven dat ik graag digitaal vergader. Dat doen we immers al twee jaar en het werkt goed. En als de vraag komt voor fysiek overleg , wil ik graag de meerwaarde helder hebben voor ik mij in een volle trein wurm. Het wordt op veel werkplekken weer eerder uitzondering dan regel om digitaal te overleggen. Want ja, gezellig hè.

Bij sommige opdrachten is nooit het woord ”hybride werken” gevallen. Dat zijn opdrachten waar ik aan de slag ben met kwaliteit van zorg en/of als interim leidinggevende. Ook tijdens of juist tijdens de Coronaperiode (die nog niet over is!) was zichtbaarheid van meerwaarde. Vaak is door zorgmedewerkers hardgrondig verzucht dat ‘ze ook wel thuis willen werken met een thuiswerkvergoeding’.

Hoe ziet het werken over een paar maanden eruit? Hebben we het dan nog over hybride werken en een thuiswerkvergoeding? Of zijn we het dan vergeten? IK ben benieuwd!

Ina Diermanse, projectmanager, interimmanager en adviseur