Het zwaard van Damocles….ga er maar aan staan….
Van jongs af aan trok de zorg mij. Nadat ik in de verpleeghuissector in aanraking kwam met de psychiatrie, werd mij duidelijk dat dit de sector was waarin ik wilde werken. Na een opleiding in de GGZ en een aantal jaren werken, ben ik verder gaan studeren. Een managementfunctie trok me altijd al, dus een studie in deze richting was een logisch vervolg. Gelukkig is er binnen de organisatie waar ik werk ruimte voor ontwikkeling en na mijn afstuderen kon ik aan de slag in een Zorgmanagers-functie binnen een kliniek voor ouderen, weer een beetje ‘back to my roots’.
De eerste periode is zo’n functie, ondanks je theoretische kennis, een soort abracadabra. De praktijk matcht niet altijd met de geleerde theorie, maar dat maakt het ook weer leuk en uitdagend. En net als je denkt het redelijk onder de knie te hebben, gebeurt er iets waardoor je weer teruggeworpen wordt op die abracadabra; Nederland raakt in de ban van Covid19, zo ook onze organisatie.
Op het terrein schiet iedereen in de hoogste versnelling en op onze eigen ouderenafdeling gebeurt veel dat van grote invloed is op onze cliënten, hun naasten en de medewerkers. En daar gaat het wat mij betreft over, want de impact van de maatregelen is enorm. De afdeling gaat op slot en bezoek is niet meer toegestaan. Daar zit je dan als cliënt op een afdeling waar je geen kant op kan en je naaste niet kan zien en vasthouden. De teams trekken alles uit de kast voor kwalitatieve zorg en behandeling, ook wanneer cliënten en familie het zwaar hebben met de maatregelen en onrustig of boos worden. Dan moet je stevig in je schoenen staan om de boodschap rustig te blijven herhalen en de zorgen achter de boosheid en onrust te zien. Collega’s vallen uit met klachten die corona gerelateerd zijn en zelf ben ik zoekende naar antwoorden, want op veel vragen zijn die er niet. Een cliënt raakt terminaal en de familie wil komen waken, mag dat? Kijkend naar alle richtlijnen niet, maar we laten het gebeuren, omdat we het niet over ons hart kunnen verkrijgen familie een afscheid te ontzeggen. Dus we proberen creatief te zijn en binnen de richtlijnen te handelen, met een dankbare familie en een mooi laatste moment als gevolg.
En ik zie het gebeuren; mensen staan op, er ontstaan initiatieven en er is een enorme saamhorigheid; we gaan het samen doen! Therapieën worden anders ingericht, er komen app groepen om diensten op te lossen, tablets worden aangeschaft voor de cliënten, dagbesteding zorgt voor muziek in de binnentuin en er hangen spandoeken die medewerkers een hart onder de riem steken. Wat een kracht is er in de teams en binnen alle disciplines op ons terrein. En ik mag hierin een faciliterende rol hebben, dat maakt me trots en dankbaar.
Gelukkig mogen we op een gegeven moment naar ‘het nieuwe normaal’ en gaat de afdeling weer open. De rust keert weer wat terug, de saamhorigheid blijft en we bedenken met zijn allen dat we het goed hebben gedaan; geen besmettingen met corona.
Tot dat ene bericht waar we met zijn allen maanden bang voor waren en dat als het zwaard van Damocles boven ons hoofd hing; er is een medewerkster op het terrein positief getest en we moeten in quarantaine. Ga er maar aanstaan als verpleegkundige, cliënt en familielid. Ben je net weer een beetje bijgekomen, begint alles weer van voor af aan. En de hittegolf helpt hier ook niet echt in mee. Ook nu zie ik weer diezelfde kracht en saamhorigheid, petje af voor iedereen! Dat zwaard van Damocles zal nog wel een keer (of wat) op ons neerdalen, maar ik weet dat de teams en alle disciplines krachtig zijn en dat we het gaan redden, niet linksom, dan wel rechtsom.
Brigitte Bruijn, Zorgmanager Kliniek Voortgezette Behandeling Ouderen bij Pro Persona
