De dag van Tim Bouwman
Vanochtend rijd ik vanuit Etten-Leur naar Vogelwaarde. Een prachtige rit vanuit Brabant naar Zeeland. Door de Oosterschelde tunnel kom ik uit in Zeeuws-Vlaanderen. In het dorpje Vogelwaarde ligt de locatie Hoeve la Salette. Deze Hoeve van het Leger des Heils biedt beschermd wonen voor een brede doelgroep. Een terrein van 10 hectare waar 42 deelnemers wonen, verdeeld over 5 groepen.
Als ik de weg volg op het terrein, onder de enorme bomen die er staan, word ik begroet door een deelnemer die bezig is het gras te maaien. Ik parkeer de auto bij de kringloopwinkel en loop via de sorteerafdeling naar binnen. Het is altijd lastig om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen over de ingekomen spullen, dus ik gun mijzelf twee tot drie keer per dag de gelegenheid om te kijken wat er allemaal binnen gekomen is.
Samen met de senior werkbegeleider drink ik een kopje koffie en neem de laatste stand van zaken door. Vervolgens loop ik het terrein over naar de woonvoorziening. Door de keuken van de activiteitenbegeleiding, loop ik door de kledingsorteerruimte waar twee man bezig is lappen te snijden van stof. Deze lappen worden in de scheepvaart gebruikt bij het onderhoud van motoren als poetslappen. Er is één deelnemer waar ik altijd leuke gesprekken mee heb over zijn tijd in de horeca in 4 verschillende landen, maar ik bedwing de behoefte aan een gesprek en verplaats dat naar ‘misschien later op de dag’.
Op het pad langs de woonvoorziening, kijk ik links van mij tussen de bomen door. Daar lopen kippen te scharrelen tussen de piketpalen van de 5 Tiny Houses die daar over 3 maanden gebouwd gaan worden. Deze huisjes dienen als opstap voor bewoners naar zelfstandig wonen. Op de achtergrond hoor ik de bosmaaier die in het achtergelegen bos gebruikt wordt. Ik loop door het kantoor van begeleiders naar binnen. Het valt mij op, op deze locatie maar ook op andere locaties, dat er geen begeleiders bij de deur staan te roken.
Ik heb een werkoverleg met mijn regiomanager, de manager van de woonbegeleiding en de manager die aan het re-integreren is. Mijn inbreng op deze locatie is tijdelijk vanwege re-integratie van deze collega. Ik zou een half jaar ondersteunen maar inmiddels ben ik hier nu bijna een jaar aanwezig. Het is een prettig werkoverleg en we kijken vooruit naar eventuele ontwikkelingen op de locatie. Er spelen nog verschillende zaken en terwijl we die bespreken, merk ik dat ik een weg probeer te vinden om deze boeiende periode af te gaan sluiten.
Na dit overleg loop ik terug naar de keuken waar ik een groene curry bereidt voor het team van de dagbesteding. Het is vandaag mijn beurt om een maaltijd te bereiden en ik wil niet degene zijn die dit waardevolle ritueel doorbreekt. Het is altijd een mooi moment om elkaar te zien en een maaltijd is een goed moment om de verbinding te zoeken.
In de middag voer ik een werkoverleg in het kantoor in een verhoogde ruimte boven de werkruimte van de activiteitenbegeleiders. Tegen de achterwand van deze ruimte staan 200 schaatsen die we als gift hebben ontvangen maar die nog zullen moeten wachten tot de winter totdat we ze kunnen verkopen of weer door kunnen geven als gift. Het is een boeiend werkoverleg waar ook het onderwerp ‘loslaten’ voorbij komt. Ik merk dat er een mooie natuurlijke overlap ontstaat tussen het gesprek met deze medewerker en mijn eigen ‘loslaten’, waar ik vandaag regelmatig aan moet denken.
Na dit werkoverleg heb ik nog een interview met een werkbegeleider die zijn MBO aan het afronden is. Hij interviewt op een leuke manier en we hebben een goed gesprek over persoonlijk leiderschap.
Voordat ik aan de lange rit naar huis begin, drink ik nog wat met de collega’s en we sluiten samen de dag (en de deuren) af.
Tim Bouwman, Manager
