De dag van Marieke Klein
Hij blies zojuist zijn laatste adem uit
De jonge man vertelt met tranen in zijn ogen dat zijn vader is overleden en dat hij een zuster zoekt. Ik zat net even met een paar collega’s koffie te drinken in de huiskamer van onze hospice. Hij stond zoekend voor de dichte deur door de ramen te kijken en ik stond op om hem te woord te staan. Confronterende woorden en emotie. Ik besef me dat hij zojuist wees is geworden. En ik besef me ook dat mijn team dit dagelijks mee maakt.
Daarna gaat de dag gewoon weer verder zoals hij begonnen was. Vanochtend om kwart over zeven hebben we eerst een collega gefeliciteerd met haar 40-jarig jubileum. Een hele prestatie waar we vanavond nog eens aandacht aan geven door met het eigen team op te proosten. Vervolgens start ik mijn computer op en staat er op mijn planning om mijn jaarverslag af te maken. Een jaarverslag wordt door onze organisatie ook zeker gemaakt op organisatieniveau maar ik vind het belangrijk om ook een verslag te maken om met mijn team op terug te kunnen kijken. Waar hebben we aan gewerkt, wat hebben we bereikt, wat nemen we uit dit verslag mee naar de jaardoelen van 2022?
Ik werk er steeds in stukjes aan. Het geeft me steeds nieuwe energie om er de dag mee te starten. Al lukt dat niet altijd.
Vervolgens ga ik aan de gang met mijn verzuim. Gelukkig is dat momenteel laag maar er moet wel wat voor gedaan worden. Ik maak een periodieke evaluatie voor het UWV aan voor een van mijn werknemers en ik neem telefonisch contact op met een andere zieke werknemer. Even horen hoe het gaat en of er al ruimte voor re-integreren is. Dat is het helaas niet dus ik schakel ook de planner in om de werknemer voor de komende drie maanden uit het rooster te halen. Zo voorkomen we dat er straks gaten ontstaan in het rooster.
Ondertussen komt er een werknemer aan mijn deur. Ze wil graag even sparren. Omdat ik mijn team heb gezegd dat de deur altijd open staat als er wat speelt, laat ik onmiddellijk alles uit mijn handen vallen. Ik voel de noodzaak. Ze vertelt me dat ze de balans even kwijt is. Ze weet niet goed hoe en of ze verder wil met haar werk hier. Ik probeer samen met haar te ontdekken hoe dit komt. Wat maakt dat je twijfelt? Ze komt er niet helemaal uit in gesprek maar geeft aan dat ze het sparren heel fijn vindt. Ik bied haar voorzichtig aan dat we hier ook externe hulpverleners voor hebben waar ik haar naar kan verwijzen. Dit aanbod grijpt ze met beide handen aan. Ik maak een verwijzing voor haar waar ze bij zit zodat ze het ervaart dat ik mijn belofte nakom. Voor volgende week staat er nu een afspraak gepland en bij haar valt een last van haar schouders.
Ik krijg foto’s binnen van onze transportdienst. Ik zie dat het afval dat collega’s in de zakken scheiden niet helemaal goed loopt en dat levert soms nare klusjes op voor hen die het afval ophalen. Ik maak collega’s bewust van dit proces door de foto’s door te sturen. Beeld doet soms meer dan woorden.
Na de lunchpauze ga ik de hele middag aan de slag met de zelfevaluatie voor het palliatieve netwerk. Deze evaluatie neemt heel veel tijd in beslag. Ik vind het heel belangrijk om dit te doen. Allereerst zorgen we er hiermee voor dat we aansluiten bij het palliatieve netwerk. Maar het geeft ons ook inzicht waar we staan als afdeling op het gebied van palliatieve zorg. Het gaat over kernwaardes en principes van onze organisatie maar ook de domeinen uit het kwaliteitskader. Uit dit rapport volgen weer verbeteracties. Heel leerzaam voor ons als team.
Een zeer enerverende dag met nog veel meer dan hier beschreven staat. En vooral ook een fijne, voldane dag. Als ik naar huis ga en de deur achter me dicht doe loop ik nog even door de gang van het hospice. Ik sta in gedachten even stil bij hem. ‘’Hij die vanochtend zijn laatste adem uitblies’’………
Marieke Klein, Manager Zorg somatische afdeling met daarin een hospice
