De dag van Diana Kil
Gisterenavond had ik avonddienst. En tijdens het avondeten, terwijl ik haar buurvrouw hielp met eten, raakten we in gesprek. "Waar slaap ik vanavond?"
Ik vertel haar dat ze hier een kamer heeft met eigen spulletjes en dat ze hier kan slapen.
Ze vraagt mij hoe deze spulletjes hier zijn gekomen en nadat ik haar vertel dat haar dochter de kamer heeft ingericht zie ik haar hard nadenken, zoekend naar die herinnering van haar dochter en die kamer.
Dan ineens... "Ik had nooit gedacht dat ik dementie zou krijgen. Ik ben ziek maar ik voel me niet ziek, dus waarom moet ik dan hier zijn?" Ik geef aan dat als je vergeetachtig bent thuis alleen wonen soms niet veilig voelt. Ze knikt instemmend met haar hoofd maar uiteraard overtuig ik haar met mijn antwoord niet.
"Ik voel me zo alleen, ik zie niemand meer." Ik geef aan haar dochter daags ervoor gezien te hebben op de afdeling. "Was ik erbij?" vraagt ze. Ik antwoord bevestigend. "Zie je, dat weet ik dus niet meer en daarom voel ik mij altijd alleen."
Dan vertelt ze mij in 1 zin dat haar moeder er nog is maar dat dat eigenlijk ook niet kan kloppen omdat ze zelf al 88 jaar oud is. "Dat maak ik mezelf dus wijs."
Ze pauzeert, kijkt naar buiten en zegt "Het is moeilijk om dementie te hebben, het is echt moeilijk." Ze steunt haar hoofd in haar handen.
Ik ben geraakt door het rauwe besef van mevrouw. Hoe dementie werkt en niet eerder heb ik, in 25 jaar werken met mensen met dementie, zo'n gesprek gevoerd. Een gesprek waar geen antwoord rust zal geven. Dementie is, blijft en gaat niet meer over en zij weet dat......
Diana Kil, Teamleider Zorg - Bestuurslid Alzheimer Nederland afdeling ZZW-L